Hiç Şiiri - İbrahim Samed Sevim

Gözlerime batan da ne öyle?
Kaç gündür taktığım lensler.
Uykusuzluk tesiri mi yoksa,
Dilim damağım kuruyor.
Başımda hafif bir ağrı,
Sanki hep var olacak.
Göğsüm çöküyor,
Yüreğim fırlayacak gibi.
Gerçekten, burnumda bir sızı,
Şu sabah ne tuhaf:
Herkes uyanırken uyumak,
Herkes yaşarken ölmek gibi.
Zihnimde birkaç kişi dövüşüyor,
Bundan mı ağrıyor başım?
Hepsi aynı akılda,
Nerden mi biliyorum? Hepsi benim.
Geleceğim şimdi, konuya da geleceğim,
Önce nasıl gireceğimi düşüneceğim.
Düşünürken unutacağım,
Unutacağım…
Hiç olmamış gibi,
Hiç düşünmemiş,
Hiç görmemiş,
Duymamış, dokunmamış, sevmemiş gibi.
Gözlerime lenslerim batıyor ondan sulandı,
Yıllardır gördüğüm tatlı rüyalar birden bulandı.
Ben böyle yazmazdım,
Dağınık olmazdı satırlarım.
Satır mı kaldı, defter mi?
Yandı sanki her şey.
Kış günüydü belki,
Ama gönlüm nasıl yandı.
Daha yazarım,
Ne yazıyordum ben?
Niye yazıyordum?
Niye uyumadım şu sabahın köründe?
Ah salak kafam,
Kimdim ben?