Hiç Şiiri - Harun Ayhan

Hiç idi, dünyada, Şey oluverdi.
Günahsız Tayf iken İns oluverdi.
Reşâda ermeden, Abd oluverdi.
Abdullah yolunda, bir hiçlik gerek.

Giyinmiş derisin, âdem olmaya.
Kir pasın içinde sultan bulmaya.
Ezayla çırpınır, Hakk’a varmaya,
Maksudu likâya, bir hiçlik gerek.

Duyular külfettir, iman rahmettir.
Gücünden fazlası, akla zahmettir.
Öteler dumanlı, rehber Ahmed’dir.
Divan-ı Rahman’a, bir hiçlik gerek.

Yedi kat semayı atlamak ister.
Bir verip, binlere katlamak ister.
İrfanı içip de patlamak ister.
Volkan-ı irfana, bir hiçlik gerek.

Açılsın perdeler, dökülsün sırlar.
Rükûlar, secdeler sürse asırlar.
Süslese bedeni güller, nasırlar.
Rızai lillaha, bir hiçlik gerek.

İçmeden iksir-i Nebiyullah’ı,
Sürmeden yıbar-ı Resûlullah’ı,
Görmeden cemâli İsmetullah’ı,
Tahavvül edilmez, bir hiçlik gerek.

Menzile koyunca, Bekâbillâhı,
Eğilip geçmeli, Fenâfillâhı.
Ashabı Kiram’dan gayri vallahi,
Eremez makama, bir hiçlik gerek.

Dev iken büyüdü biraz güç oldu.
Mürşid-i kâmile vardı geç oldu.
Seyr u sülûk etti, yolda hiç oldu.
Ehlullah olmaya, bir hiçlik gerek.