Hiç Şiiri - Murat Kılıç 2

Çocukluktan kalmadır bende.
İlk önce bilyelerimi kaybedilince başladı.
Gözlerim yaşlı eve gittiğimde,
Sorulan sorulara cevabımdı;
HİÇ!

Aynıydım bugün gibi o zaman da.
Akranlarım her telden dem vururlardı.
Çelik çomak kağıt uçurtmalar…..
Aklıma gelmeyen bin bir eğlence….
Yaşamak böyle güzelken yalnızlığımdı;
HİÇ!

Pazarlarda dolanırdı küçük elim,
Babam elinde.
Beğendiğim bir şey olsa heveslenirdim.
Bir selam alıp verme gibi olurdu bakışım.
Beğendiğimi söyleyemezdim.
Eve döndüğümüzde yüzümdeki sessizlikti;
HİÇ!

Kızıl güneşi seyrederdim alçak bacamızda.
Çenem iki elimin arasında,
Yahut diz çökerek otururdum.
Uçan kargaları sayardım, beklerdim.
Sebebini bilmediğim beklemeydi;
HİÇ!

Çoğu zamanımı kaplayan HİÇ’lerle büyüdüm.
Nasıl bir büyümeyse bu,
Sadece dışım değişti.
Nasıl bir büyümedir bu bilmiyorsun.
Yaşanmış, yaşanmamış hayal ve gerçeklerle,
Beş ile yaşım arasında gidip geliyorum.
Ben HİÇ’lerle varım,
Onlarla yaşıyorum.