Görmüşsünüzdür,
Solmayacakmış kadar budala güzelliklerde,
Ölümün koklamayacağına inanabileceğimiz çiçekler,
Çürümeye terk edilir mezarların üzerine.
Her esansa rağmen engellenemez ölümün kokusu,
Tabu olamayacak kadar sıradandır ölüm,
İnsanın ölendendir esas korkusu.
En çok sen mi sevdin,
En çok sen mi acı çektin,
En çokları sen miydin can verenlerin,
Anlamı yok ölüm için.
Ama belki senin bedeninden parçalar da gömülür,
Hayatının, iki sayı arası,
Birilerinin sana koyduğu adın kölesi olduğunu gösteren,
Beyaz evlere.
Kayıt Tarihi : 2.2.2019 21:23:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
,

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!