Hiç Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Beyaz münzevi sayfam, elimde kırık kalem.
Sessizlik, koynunda ben, içimde koca âlem.
Heybemde güneşler var, gölgemde asi benlik.
Sahraya inen yağmur, gökten gelen esenlik.
Ufukta ay busesi, titriyor deli rüzgar.
Ebabil diyarında, mahzun, ümmi yadigar.
Gökten bir damarsın sen, kalbimin kafesine.
Konsam güvercin gibi, mübarek nefesine.
Yok olsun bende mazi, maverada bu düğüm.
Bir diriliş hikayesi, gökten yere ördüğüm.
Ölsün bendeki benlik, hiçlik yeniden doğum.
Ezelden ebede dek, “Allah birdir” soluğum.

Abdurrahman KIRIKÇI
Temmuz / 2018