Hiç Şiiri - Oktan Catak

Bırakıtlar yok artık maziden
Eski bir sarı ev vardı ninemden
Şimdi ki; Merkez Akbank’ın dibinde
Yıkmışlar, düzlemişler
Eser kalmamış, geçmişimizden
Nenem dedeme kavuşmuştu, ev de her ikisine
Çocukluk gülümsememe eski bir resimde rastladım
“Ah” dedim. “Ah keşke çocukluğumda kalsaydım”
“Bitti” diyoruz, “Sıkıntılarımız”
Sıkıntılarımız, derinlemesine kök salmış
Kendimizi kandırıyoruz
Dağ gibi; dizi dizi yükseliyor, her geçen gün
Bir yeniyi ulayarak, sıkıntılarımız
Beynimizden korkuyoruz
Bazen de; gözlerimizle gelecekten
Elbet yaşanacak; sırasıyla, muammalı bilinmeyenler
“Korkmuyorum ya”
“Güçlendim, piştim artık” demek geçse de içimizden
Derinliklerden: “Yok arkadaş! Olmuyor, olmuyor” diye
Bağırmak istiyoruz, bazen
İsyan; dudaklarımıza sıralanmış
Toprak; yas tutmaklığında serbest vezin
Güneş; çatır çatır çatlıyor, ruhumuzun ateşinden
Doymadan itiraf etmek zor be, yiğidim
Toprak, uyanıyor düzlemselliğinden
Uyanıyoruz da artık
Çocukluğumuzdaki tebessümler gibi
Mazimiz; düz ve hiç! ..

(16/08/2001 Adana)