Hiç Şiiri - Sümeyye Batu

Uçurumdayım.
İtsen düşerim, itmiyorsun.
Sevsen, severim.
Sevmiyorsun.
Boş bir tavana dalıyor gözlerim.
Ben öyle uzaklara dalamam zaten.
Yakınlarda canımı yakanlar.
En sevdiklerim, en sevildiklerim.
Beni öldüren katillerim.
Sonra bir papatya falı çıkıyor karşıma,
Onunda son yaprağı "sevmiyor" diyor.
Biliyorum ulan diyorum kendime,
Ben onun için delirsemde,
Beni sevmediğini biliyorum.
Bir zamanlar herşeyimiz olan insan,
Şimdi "şahıs" sıfatını alıyor.
O şahısta kayboldum ben.
O şahısta kendimi kaybettim.
Ben bir o şahıs için kendimi feda ettim.
Sevmeyeceğini bile bile hiç düşünmeden,
Bir onun için herşeyden vazgeçtim.
Oydu beni dalından koparılıp solmuş çiçeğe döndüren..
Soruyor insan kendine..
Hiç mi ? hiç mi sevmedi diye..
Sevmedi işte beni biraz olsun sevmedi.
Öldüm. Yaşarken ölmenin ne demek olduğunu yaşayarak öğrendim.
Vazgeçmek bir an olsun aklıma gelmedi.
Boş tavana bakmayada alışmıştım zaten
Gözlerine bakmak varken karanlık dünyamda ölmeye alışmıştım.
Alışmıştım, alışmaya..
Olgunlaşmıştı bu kalp.
Ağlamanın, ağlarken nefes alamamanın ne demek olduğunu öğrenmişti..
Eylülü sevmemişti, sensiz eylül sevilmiyordu..
Kasım başlamıştı, kasımıda sevmedi..
Sensiz ne eylül ne kasım sevilirdi..
Sevemedim senin olmadığın hiçbir şeyi sevemedim.
Soğudum insanlardan..
Hayattan, yaşamaktan, yaşanmışlıklardan..
Benimki yaşayarak intihar etmekti..
Onun fotoğrafını yakarak çıkarabilirmiydim aklımdan ?
Bir fotoğrafla biter miydi ?
Bitti varsayalım.
Küllerinin izi geçer miydi ?
Geçmezdi, geçmedi de zaten.
İnanmaktan yorulur mu insan ?
Ben yoruldum, hergün sever diye beklemekten..
Hakettim mi peki ?
Hak olmayanı yaşattın bana..
Olsun dedim bu kez,
Yine olmadı..
Adam gitti.
Kadın ağladı.
Film yine tekrarlandı.
Böyle bitmek olmazdı.
Böylesini bırak bitmek olmazdı.
Bitsin istemeyip,
Bitmesini bekleyen sonlar vardı
Bizimki ondandı işte belli belirsiz bir aşk vardı ortada..
Bitmeyi bekleyen, biterken acı veren.
Bitmesin isterdim,
Biteceği varsada "bitmesin".
Biraz daha kalayım yanında,
Biraz daha lütfen anla.