Hiç Şiiri - Muhammet Hüseyin Mert

bir akşamüstüydü sıkıldım evde bütün gün gitar çalmıştım
attım kendimi dışarıya bir kafeye oturdum bostanlı da
baktım insanlara yola denize bir süre izledim ve bir kahfe söyledim
düşündüm geçip giden insanları neler düşündüklerini
sorsaydım eğer onlara ne cevap vereceklerini belkide aslında bilmediklerini
farketmediklerini istedikleri düşündükleri
ne kadar farkındaydılar adı yaşam olan gerçekliğin ne olduğuğunun
ve onların bunun neresinde olduğunun bence pek çoğu yaşadığının bile
farkında değildi
denk geldikce kitapçılara bakardım eskiden de yine öyle yaptım
bir kitapçıya girdim çarşıda roman hikaye şiir bilimkurgu
dolaştım rafları ilgimi çeken birşey olmadı eskiden olsa saldırırdım
bugün öylece baktım birşey anlatmıyordu kitaplar bu dünya
yalnızca kendi dünyaları başka bir şey anlatmıyor
ölüyoruz ne iş bu
sınırlı algımızla oyun parkımızda yaşıyor oyalanıyoruz ve zamanı geldiğinde
ölüyoruz bumu yani peki bu yaşam içinde inandıklarımız amaçlarımız
bunların uğruna yaptıklarımız noldu hiç nasıl yaşadın hiç onca insan acı çekti
öldü yaşam hakları vardı sen ne yapıyordun o sırada hiç ne düşünüyordun hiç
işte bunun için sen bir hiçsin hiç yaşamadın yaşamıyorsun