Hiç Şiiri - Hasan Öztürk 2

’İnsan ne götürür giderken’

Hayat,
Çekim gücü,
Sihirli bir değnek.
Sarı cadının şavkın da değişirdi,
Sırtına giydiği kıyafet.

Mal say,
Mülk say,
Sandı ki kendisinin servet...

Habersiz büyüdü,
Ağaçların, konuşan dilinden.
Kuş kovalarken pencereden,
Kanatlar nasibini alırdı,
Küfürlü dilinden.

Yoktu mutluluk,
Yoktu filizlenen bir inanç.
Ne gül ne karanfil gibi sönmedi,
Zehirlendi zakkum çiçeğinden.
Gerçek olan hiçliğiy di,
Fakat hiç inanmadı.
ve bitti...

Şimdi,
Sen/ siz.
Sen / Sin,
Hayat...