Hiç Şiiri - Emre Şenkal

Hiç

Bir insanı değiştirmeye çalışınca bitiyor aşk
Yada bırakınca artık kendini değiştirmeyi,
Oysa bir insanı sevince başlıyor hayat,
Onun için o olmaya çalıştıkça başlıyor umutlar....

Biliyorumki olmak istediğimiz insanın parçalarıyız henüz
Birleşemiyoruz bir türlü, diğer yanlarımızla
Atamıyoruz bazı huylarımızı biliyorum
Kolay geliyor insana olan halinle yaşaması

Aşksa değişimin ta kendisi,
Olmak istediğimiz yanları ortaya çıkaran
Kaçtığımız herşeyi yüzümüze vuran
Aslında onda bulduğumuz, olmak istediğimiz yanlarımız

O yüzden değiştiriyor aşk
Adam yapıyor, en olamayanımızı bile
Karar vermek kalıyor sanırım bir tek geriye
Elinde kalan son gücün miktarına göre

Ya yaşayıp değişmek lazım elele
Yada terketmek tüm güzellikleri
Denememek deneyememek, korkmak;
İnsanoğluki, tanıdığım en büyük korkak?

Bizki güleriz en ufak sesten bile korkan kuşlara
Oysa ne farkımız var onlardan, değişim yolunda
İki üç parçayı bir araya getiremeyen bizler
Nasıl ulaşıcak acaba? Henüz bulamadığımız diğer yarımıza?

Ki daha kendimizi tanıyamadan
Daha kendimiz tamamlanamadan
Bulsakta anlayamacağız,
Anlasakda değerini bilemeyeceğiz

Önce tamamlanmak gerekli
Hem güç hem emek sarfetmeli
İnsan kendiyle elele verip
Önce kendini inşa edebilmeli.

Biliyorumki kendimizi tanıyınca ulaşacağız diğer yarımıza
Kendini tanımış bizi bekleyen son parçamıza
Ve biliyorumki işte o aşk olacak, aşkın son hali
Yalından kurtulmuş, aşkın den hali

Bir demlikteki çay gibi geçecek sonra hayat
Vakit geçtikçe koyulaşan
Daha önceleri yürünmüş kar kaplı bir yoldan yürümek gibi
Kolay olacak gideceğin yolu bulman.

Ve en sonunda anlayacağızki, sadece ben olmuşuz, sen olmuşuz aslında
Anlayacağızki zaten hep içimizde olan olmuşuz
Ve anlayacağızki aslında olmamışız
Sadece olamadıklarımızdan sıyrılıp, hiç olabilmişiz
Ve herşeyi sonsuz bir hiçlikte bulabilmişiz...