Hezeyannâme... Şiiri - Ulvi Ziya

İç kanama geçiren bir hastamız var... Otuz yıldır içinde birikir kanlar... Adam uyanıkken, uyurken, her dâim; Kuyucu Muradın adını sayıklar... Göverir, yeşerir, târihte sayfalar... Bazen de utancından kızarır, yanar... Adam ısrarlıdır bu tür hezeyanında; Yanarken dışarda; evler, arabalar... İçte, çifte ur taşıyan hastamız var... Bir yan iyidir, gerisi habis kokar... Hücreler birbiriyle geçinemez hiç; Kalaşnikof konuşur, bombalar patlar... Kronik depresyonlu bir hastamız var... Miğdesi kalpgâhına hep kafa tutar... Böbreği beynine her dem çalım atar... Nerdesin hâzık hekim, ey deli MURAD; Diye, adam sayıklar, dâim sayıklar... Bir hengâme içinde; iç, dış çatışma... Dostlarla, düşmanlarla hızlı atışma... Tam demokrat devlet içine katışma... Onu saran konsültasyoncu doktorlar; Derler ki, bu hastada büyük ümit var... Ortada kan kaybeden bir hastamız var... Canına tak etmiştir, artık ağrılar... Narkozla uyumadan önce bu adam; Son kez, Kuyucu Murad Paşayı anar; Neşteri vurmak üzeredir doktorlar...