Hezeyanlar Sonrası Sanrılar..

Başlarken bir hikâyeye ikimiz, neresindeydik bu
yürünmekte güçlük çekilen yolun…
Nerede karşılaşmıştık?
Hangi küllerden, acılardan geriye kalandık…
Kendimizle yüzleşirken mi bulmuştuk bir benzerimizi.
Kesişim noktaları, daha önceleri neden bu kadar belirgin değildi hikâyelerimizin.
Herhangi bir kamusal alanda bile denk gelmemişken birbirimize, nasıl bulduk bu kurumuş göleti...
Sen varken ya da ben yokken…
Çetrefil pratikler, her gün doğumuna bizden önce varan yürek sancıları.
Acı tecrübeleriyle acıtan, sancıtan, soluğu kesen ve adına ‘güzel’ denilen yaşam.
Uzaklıkları içinde barındıran bu çok yakındalık nereden…
Nereden geliyordu bu şizofren duygular, histerik kahkahalar.
Yıldızların sabahları terk ettiği günlerde miydik yoksa?
Bakarken cama bir siluetin kalıyor oysa geride…
Bizim gerçeğimiz bu kadar mıydı, olmadığımız kadar mıydık?
Sevgisizlik mi sürüklüyordu bilinmezliğin içine bu acemi yürekleri…
Nereye götürüyordu, bir şelalenin kıyısına mı?
Suyun berraklığının büyüsü mü almıştı akılsızlığı ispatlanmış akıllarımızı.

Çarpa çarpa kayaları kendisiyle sürükleyen, biriktirip taşıran, hırçınca akan nehir mi yanıltmıştı algımızı.
Bizi de sürüklüyordu bir kıyısızlığa, yeni bir kıyısızlığa…
Neyine kapılmıştık.. Vb bir dolu soru.
Kime geç kalınmıştı, erken mi gidilmişti yoksa? Kıyılarını terk eden, kıyısızlığa doğru sürüklenen iki erdem…
Olduğu gibi…
Olmadığında da kendini bu kadar hissettiren varlığın adı neydi?
Sen kimdin, ben kimdim?
Eskilerini saklayan, yeniyi içinde barındıran açılmaya hazır bir pandorayla mı geliyordu hayat bize doğru…
Sınamaktan yorulmamış mıydı artık yürekleri.
Nereye sürüklüyordu, neye?
Ya eller daha değmemişken birbirine, nereden geliyordu bu senkronlar…

Issızlığında yaşamın kaybolmuş bizlerin eşgüdümü, kalp atışı nereden…
Sözler mi verilecekti yoksa yeniden, tutulmamak üzere…
Gitmelerin yorgunu yürekler mi taşıyacaktı sırtında bu belli belirsizlikleri.