Hezeyan Şiiri - İbrahim Tolga Özsoy

En kötüsü bitti az önce
Kötülerin şahıydı şahbazı oldu
Sen gittiğinde kaldım öylece
Bu gömdüğün son çocuğumdu

Boş ver bir hezeyandı geçti gitti
Ahşap bir kapının gıcırdaması gibi
Açılıp açılmayacağın beli değilken
Her şey pek namüsait bir anda cereyan etti
Her cengaver gibi en cesur benken
Bütün kapılar birden çarpıverdi

Hatırlarım kırmızı tekerlekli bir bisikletim vardı
Ama hatırlayamam ne zaman yok oldu
Ve bir kız durup deniz kenarında bağırırdı
Tanıdığım son özgür kız oydu
Her şey pek namüsait bir anda bitiverdi
Bütün kızlar birden kadın oluverdi

Tanımıyordum seni
Ruhumu dizginleyip bir dur dedim bu gidişe
Onlardan değilmişsin gibi
Zamanın kara aygırı şaha kalktı önünde
Ben mi dizginledim onu, o mu sürüyordu beni?
Bütün kadınlar birden yabancı oluverdi

Böyle şakacıdır işte zaman
Dörtnala giderken yabancı olursun hiç anlamadan
Ama sen boş ver bu bir hezeyan
Rengarenk bir dönme dolabım ben
Her gece yatağımda dönüp duran
Ruhunda çocuk yoksa döndürme beni istemem

En acısı bitti az önce
Acıların en hasıydı zamana soyundu
Bende gidince kalmadı kimse
Bu gömdüğüm son çocuğumdu