Hezeyan Şiiri - Erdem Aksoy

“Anlık tebessüm ruha kalıcı mutlululuk sağlamaz neticede, öyle değil mi” diye sordu

“Tebessümü yaratan dudağa göre değişir” dedim.

“Benim dudağım sağlamaz” dedi.

“Yalan” dedim.

“Doğru” dedi.

“Yalan” dedim.

“Doğrusu ne diye? ” sordu.

“Doğrular tükendi” diye cevap verdim.

“Üzülmedim! ” dedi

“Üzülme” dedim.

“Ve sen de” dedi. (Bir ömür geç kalmıştım bunun için)

““Üzülmem! ” demeyi becerememekten öyle üzgünüm ki bir bilsen” dedim

“Üzüldüm hatta gerçekten” dedi.

“Üzülme” dedim.

-Sessizlikti.

Akabinde, “Neden böyle acaba? ” diye sordu

“Ne neden? ” diye ekledim

“Hisler” dedi.

“Neyi var hislerin? ” diye sordum

“Sağlıklı değil! ” dedi

“Sağlıklı olan ne var ömrühayatımızda? ” diye sordum

“Yok malesef” diye cevapladı.

“Ne olacak? ” diye sordum

“Hiçbir şey” dedi.

“Ümitsiz misin bu denli? ” diye sordum

“Ümitsizim” dedi.

-Sessizlikti.

“Saçlarını ne zaman kestirdin, hiç farketmedim” dedim.

“Neredeyse bir yıl olacak” dedi.

-Sessizlikti.

“Fotoğraflar, yalancı birer burnu uzun kağıt parçasıdır” dedim.

“En azından hep aynı bakıyor” dedi.

“Aynı baktığını sandığın için yalancılar zaten. Lakin ateşiyle çakmağın yanana kadar –cılıkları, sonrası duman, duman, duman…” dedim

“Doğru” dedi. “Yalanlar ve yalancılar”

“Yalancılar ve yalanları” diye ekledim.

“İnanmayı hep sevmiştim “ dedi.

“İnanmayı, inandığım anın hezeyanına değin sevmiştim” dedim.

“Ben de. O nasıl bir inanmaksa, tüm inanışlarımı ve inanacağım yalanları da kapsadı. Ne hezeyanmış ama…” dedi

“Heyelan” dedim.

-Gülümsedi.

“Kayıp giderken üzerimizden toprak, çıkaramadık ışığa başlarımızı. Hepsi bu.” dedim

-Sessizlikti.

“Feveran” dedim.

“Ve hüsran” dedi.

“Bekle! ” dedim

“Sonra? ” dedi

“Çağırdığında gelirim” dedim

-Sessizlikti.

“Şiir yazmam gerek” dedi.

“Şiir yazıldı” dedim. “Adını koy! ”

“Şimdi değil mi? ” diye sordu

“Şu anda” diye cevapladım.

“Adı…” dedi.

-Sessizlikti.

“Hezeyan, çok uygundu bugüne” dedi.

-Sessizlikti.

E.A | B.S.S Kasım 12