*hezeyan* Şiiri - Rukiye Küçük

Yâd ellerde haramidir akşamlar
Yağmalanır düşlerim
Katığı yok aşımın
Yolumun yoldaşı yok
Ne vakit tamamlansa bir yanım
Olanca haşmetiyle nükseder yarım kalmışlığım
Asal yalnızlıklarda milyon kere çarpılmışım
Yine ağrıyor başım

Usumda bir telaş
Gözlerimde yaş
Yırtıp atasım gelir gökyüzünü saran siyah atlası

Sokak lambasının titrek alevi kadar fersizleşir gözlerim
Santim santim çoğalırsın hücrelerimde
Ne zaman kaygısı, ne mekân sıkıntısı
Sen her daim yürekte
Anmasa adını dilim bil ki ömrüm sürgünde
Bağrımda tonlarca isyan
Hasreti mahmuzlayıp gözlerinin terkisinde
Dörtnala sürerim umudu
Yine duman var serde

Geceler üryan
Gönlümde figan
Bir çığlık olup patlayasım gelir şehrin kulaklarında

Çetrefillidir puslu akşamlar
Olanca kasvetiyle basar omzuma
Cengâverliği tutar sevdanın
Hasretinle kılıç kalkan oynar öksüz bağrımda
Dağ başından iner eşkıya yalnızlığım
En olmadık anlarda peydahlanır usumda
Ecnebiye dönerse yârin lehçesi, sakarlaşır gözyaşı
Süfli hezeyanlar yakışmaz da tavrıma
Gölgem ağırlaşır o an gövdeme

Yüreğimde bitmeyen kavga
Bedenim sanki kadavra
Misket gibi yuvarlayasım gelir kahpe dünyayı

Noktasız bir cümle gibi uzar gidersin içimde
Bir bilinmezlik taşır ve kutsallaşır adın
Bildiğim her şeyden bilmediğim ziyade
Cinnetimsi dürtüler raks eder benliğimde
Özlemek aşkın yaramaz çocuğu
Ne laftan anlar ne söz dinler tutturdu mu sen diye
Parçalanır benliğim bu kısır döngüler de
Derman ki derdin bağrında gizli

Yüreğim mabet
Adın ibadet
Mıh olup çakılasım gelir sensizliğin alnına