Heyula Şiiri - İsmail Altın

Geceye-

Yok mudur o güneşi karartan
Geceyi savuran
Kum tanesi kadar kalabalık
Bir dalganın alıp götürdüğü
Yalnızlık
Bir de gözlerinin

Baharı müjdeler kardelen
Soğuğu kışın
Derimden acı acı çekilen
Yok mudur O seni alıp götüren
Feleğin en vurgun yerinde
Gözlerinin renginde
En koyusunda bezmin
Sen gelirsin/de aklıma
Dalar giderim
Bomboş duvarlara

Suretinin sindiği odamda
Gidersen diye bir gün
Aklımda hiddetlenir heyula
Saklanırım
En kuytu yaşanmışlıklara
Sırdaşım olur gece
Gün doğumlarında özlenen

Ney/ler bu garip sufi
Sen olmayınca
Dergahında hikmetin
Manasını kaybetmişken
Yüreğimde yankılanır gel deyişi
Kadifeden okşarken ruhumu
Gün batımlarında, vuslatımdır gece

Ve
Gidişin
En manidar güftesi ölümün
Kader dokurken ilmek ilmek ömrümü
Son nefeste ziyan etmem gülümü
Hu!
Yankılanır yamaçlarında boşluğun
Yankılanır/da
Peşrev misali
Arafta beklenendir
Bir gözlerin
Bir de
Gece