Heykel Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bir mermer heykele gönül vermişim;
Denizde batan güneş kızartır saçlarını,
Çevirir gözlerini deniz rengine,
Yüzünü al al eder, pembeleştirir yanaklarını,
Yıllar yılı bir tek gülücük bile süsleyemedi
Dudaklarını.

Ayakları soğuk, elleri soğuk, yüreği soğuk,
Yüzü soğuk, alnı soğuk, gözleri soğuk,
Dudaklarında ne bir ses ne bir soluk,
Isınmaya çalışıyor batan güneş altında,
Güneş yerlere serilmiş ayaklarında,
Ne bir ürperiş ne bir kıpırdanış var
Elkızında.

Ne denli yakınımdaysa; o denli uzağımda, bu elkızı,
Uzanamam, yanaşamam, dokunamam,
Bakarım gözlerimin tüm sıcaklığıyla gözlerine,
Gözlerine buzdan billurlar oturmuş bakış yerine,
Çeviririm yüreğine bakışlarımı,
Yürek biçiminde bir buzdan kalıp
Buzdan bir beden içinde.
Onun içindir ki; yıllar yılı
Kırılıp kalmış kollarım
Yen içinde.

(DEĞNEKSİZ ÇOBAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 31-32/100)