Vermeyin ulan hiçbir şey vermeyin
Çaldıklarınız aldıklarınız sizin olsun
Merhamet dilenmeye
Medet ummaya
Gelmedim dünyaya
Kendimi kaybettim
Aykırı istekler arasında
Ve ruhumu kurban ettim
Özgürlüğün kıyısında
Kir pas içerisinde saç
Uzamasını beceremeyen sakal
Karanlıklar içerisinde açbiaç
Hayat serserice dolaşan çakal
Artık trajikomik hayat hikâyemi bitirdim
Ve adına yaşam denilen bu tiyatro sahnesinde
Bütün insanlar gibi insanlığımı yitirdim
Anlamasını beceremediğin
Bu dünyayı boş ver
Kendini en bilinmez uçurumlara bırak
Yaşam otobüs güzergâhı gibidir
Ölümse inilecek son durak
Kayıt Tarihi : 14.4.2008 19:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!