Heygidi Günler Şiiri - Münevver Şenol

ben 12 12 1947 de doğdum,yaşantım filim şeridi gibi geçti gözümün önünden,eskiden biz küçücük şeylerle nasılda mutlu olurduk,o zaman ses mecmuası vardı,türkan şorayın filiz akının elbiselerinin modelini çizer aynısından diktirirdim,şimdikigibi,hazır giyim,pek yoktu terziler vardı,birini,
kare yaka birini şapşal yaka şöyle iki yana devrilen,belden büzgülü,pileli,eteğin altınada 4 parmak eninde danteli olan patiskadan,jiponu
nişastayla kolalar kırlentlere geçirir,sabaha kadar kurumasını beklerdik,
Saçlardada kahkül modaydı,bire onları tarağın tesiyle tifter tifter kabartırdık,
tabi rüzgarın azizliğine uğramassan eğer,şimdi,hıdırellezde çektirdiğim siyah beyaz resimlere bakıyorumda,gülüyorum kendime,o kızkurusu halima bakmadan nasılda poz vermişim,arkadaşlarım asker gibi drmuşken benim kahküller,rüzgardan hepsi havada bacak bacak üstüne atmışım,uzun olan saçlarımıda,yana almış o kıl boynumuda bükmüş nasılda poz vermişimazda havalı değilmişim hani,şimdi insanlar lükse biraz fazla alışmışlar,o zamanlar tiyatrolar sinemalarda sahnelerini,açardı,biz pendikten,kartala belediye,sinemasına tiyatroya giderdik,hiç bir oyunu kaçırmazdık,giderken münübüsle gider, çıkışta geç olduğu için münübüs bulamaz,taksiyede çift tarife vermemek,için kartaldan sahilden gurup halinde şarkılar söyleyerek pendikteki evimize gelirdik,ozaman en ünlü dediğimiz şimdi as solist deniyorya,biz onları,yazın yazlık sinemalarda,hem dinler hem seyrederdik,
kışında caddebostan,maksimde matineler olurdu,bostancıdada saksonyalılar
vardımatineler hem çok eğlenceli hemde,fiatları uygun olduğu için hiç kaçırmazdık,şimdi o günleri,çok özlüyorum maksim gazinosuda migros olmuş,hey gidi günler diyorum içimi çekerek,temennim,bizim o imkansızlığımıza rağmen,yaşadığımız mutluluğu,şimdi çocuklarımızında
yaşaması.