Heyelan Şiiri - Necati Atar

I.
Keşke unutacak kadar sevseydim
hiç tanımasaydım ya da
yağmurlar seni getirmeseydi
anlatmasaydı seni bir balıkçı teknesi
keşke şiirler yazılan sen olmasaydın
bir başkası olsaydı da anlatsaydım
................
Annesini kaybeden bir çocuğu
yaralı her kuşu sana benzetmeseydim
sen görmeseydim güzel olan ne varsa
bir deniz kıyısında
kendimin esiri olduğum bir zamanda
kırık bir tekneyle gelen sen olmasaydın
0 küçük mahalle
0 cadde
yeşertmeseydi seni içimde
görünmez gibi yanımdan geçen balıkçının ağları
vurguna uğramış günlerimi hatırlatmasaydı
seni her gördüğümde
her andığımda seni
içime yağmurlar yağmasaydı.

II.

Sen içimde çoğalıp durma öyle
Saçlarımı karıştırma çocuklar gibi
Unutmaya karar verdiğim akşam üstleri
Neden gölgeni bırakıp gidiyorsun sokak ortalarında
Bir Zümrüdüanka kuşu olup efsanelere karışın
Karanlığa ışık oluşun neden
Utandırıyorsun beni söz verdiğim gecelerden

Boğmak içinse beni bütün söylediklerin
ben zaten duvarlarla boğuşmaktan
kendimin kavgalısı olmaktan her gece
başkalarına vakit ayıramayacak kadar doluyum
ne sahil kıyısında düşler kurduğum çay bahçesi
ne zamanla annem kadar sevdiğim
o küçük mahalle
o cadde
o balıkçı teknesi
bana eskisi gibi dost değil
çocukluğumu yitirdiğim portakal bahçeleri
şimdi hüzünlü bir şarkı bırakıyor dudaklarıma
yaşanmamış aşklara dair
değil mi ki
ne kadar yıkılmışsa bir insan
ne kadar direnmişse
o kadar yaşayabilir

III.

Şimdi sen varsın
Yani ben varım
Ben doğru olan bütün şeylerin esiri olma hakkını
Elinde bulunduran biriyim
Gözyaşlarını ayırmak için denizlerden
Bakışlarını dalgalardan ayırmak için
Denklemler kuruyorum durmaksızın
Diyor ki içimden bir ses
Koşmaya değer mi peşinden delicesine
Değer mi hayırsızın
Şarkısını yazmak zor karşılıksız bir sevdanın
İçimdeki ses
Yani benim sesim değil
Yani o ikincisi ben değilim
Çünkü ben sevildiğimi duymadım kimse tarafından
Gerçekten sevmenin ne olduğunu da
Sende yaşadım
“can kuşum umudum canım sevgilim”

IV.

Alıp başını gitmek kolay
Zaten başka taşınacak ne var ki bende
Üzülecek
Ah! .. ne kadar iyiydik bir zamanlar
Caddeler yorgun düşerdi adımlarımızdan
Sessizliği kurşun gibi bölen kelimeler
Biz tarafından konuşulurdu
Biz ki mutlak uğranılması gereken limanlar gibiydik
Bütün yolcu taşıma otobüsleri terkedilmiş aşklar
Balıkçı tekneleri
O cadde akla hayale gelmedik ne varsa daha
Demir atmak için bizi bulurdu
Saçlarımız, daha genç gözükmek için baktığımız aynalarda
Fazlaca yorulurdu
Çünkü her şeyin ve herkesin hesabı
Herkesin ölüme yattığı saatlerde
(gizlice) bizden sorulurdu

varsın yaşadıklarımızdan haberi olmasındı kimsenin
ne O’nun ne de O’nun
haberi olacaktı nasılsa
Kızılırmak nehrinin
Fıratın
Ve Diclenin
Şimdi olsa da bir kurşun atımı konuşsak
Neden burada değil sanki
Neden ben orada değilim
Diyen birileri olmalı
Olmalı ki gidilsin
Yoksa nasıl gidilsin

V.

Yoksa kırık bir tekneyle
Denizlere açılmak zor
Kanatları kırık bir kuşun rehberliğinde
Ne kadar yürünülür gökyüzünde
Bir gün 24 saate sığmayacak kadar kısa
Mesafeler varılamayacak kadar kısa
Bir şey söyle sabah serinliğinde
Sabahı darıltmadan
Çalınmış aşklara dair
Nolursun
Bir şey söyle Atlantik misali
Ki gözlerimde deprem yaratsın
Çoğaltsın umudumu
Çoğaltsın içimdeki sen gibi
Ey sevgili
Bir şey söyle
Öyle veya böyle

Beni büsbütün yıkacak şeyler söyle
Sevilecek tarafların kadar
Çekilmeyen huyların var da mesela
Sen varsın oluyor de bu ölü sahil
Bu kırık tekne
Bunca musibet
Bunca bela
De ki yıkılmak neymiş bileyim
Ne varsa yaşanılmış yaşanmamış sayarak
Yakarak bütün şiirleri saçlarınla beraber
Senin kadar uzak olan uzaklara gideyim
Sen öyle mahzun durdukça ve ağladıkça yağmurlar kadar yumuşak
Sus pus yüreğine ve hırpalanmış saçlarına
Yıldırımlar vurdukça
Seni nasıl bileyim
De ki bileyim

VI.

Susmak sırası bana gelmesin
Konuşmaya kararlı olduğum bir zamanda
Susarsam içine kapanık çocuklar gibi
Suskunluğum gözyaşı olur bulutlara
Bütün dünyayı yoran
Görünmez kılan bir sis olur
Bir sis ki kendim gibi kapkara

Haziran/90/Bursa