Heyecanı Aşk Şiiri - Zekeriye Tek

Kalmadı bende.,
Candan özge ateşten bir parça yanmışlık hali.
Aldı götürdü neyim varsa,
Bende hicran ile başlayan gözyaşı sancısı.
Hep aynı düşünce sardı beni.
Efkarı kalbimin kahrolmuşluğu içinde.

Her gün inceden dokundu bam telime.
Sürgünü kalp olmuşluğum.
Hasretin bedeli ağır geldi ruhuma.
Yalnızlığa göz kırparken bakışlarım.
Sorgusuz takıldı boynuma aşk.
Sensizlik nurunu aldıkça suskunluktan,
Eksiklikler kaldı;
Zamanı yok sayıp
Uykuya daldığım her an kapımda.
Pervanem oldu beyhude dünya.
Işık boşa yandı durdu siyah gecemde.
Dinmedi bir daha özlemi.
Toprağa düştüğü günden bu yana kelebekler.

Fezayı bırakıp ufkun esiri olalı beri,
Bulutsuz güne ağladı şafaklar.
Ve neden sonra aşina bir edayla,
Nasibini aldı yollar mesafelerden.
Nedense normali olmayan devirlerde kaldı,
Hissiyatı gamı perişanlığım.
İçinde olmadığımdan sebeplendi belki de,
Baykuşlar toprağımdan.
Kıymet bilmezliğimden,
Belki kurşun yedi akasyalar zamana karşı.

Taş gibi çarptı yüzüme nasırlaşmış ellerim,
Belki isteksiz emellerim.
Ervahtan düştüğünden beri,
Sensizlik depremiyle sarsılırken bu gönül dünyası.
Kaldırılmayı bekleyen bir cenazeden farksız kaldı,
Şimdi ruhumun sen yakası.
Şimdi söyle ey kalbim,
Kaybettiğin nurunu yağmurlar korkutur mu hala?
Tekrar döner mi özgürlüğü tadınca,
Köle olup sahibine beyaz güvercinler?
Tekrar heyecanı aşk ile aydınlanıp
Etrafına ışık saçar mı kimsesiz kış güneşi.?

14 Kasım / Darıca
Şair: Zekeriye Tek