Heyecandan Başlığı Unutulmuş Şiir

Şiirden de pek hoşlanmazdın, bendende
Yani anlayacağın senin gözünde aynıydı
Sonu olmayan bir şiirle kaderlerimiz
Ben resimlerine bakıp iç geçirirdim
Sen; Sen de ne arıyor derdin
Ben yaşardım nerde akşam orada sabah
Yani anlayacağın alçak sürünmeye devam
Sen o zamanlar gönül bahçemin Çiğdem Çiçeği
Ve bitmez dediğim ebediliğin en güzel tarifi
Fikrimin birbiriyle en uyumlu altı harfi
O zamanlar saçların siyahtı, tenin bahardı
Bilirdim içinde gizliden gizliye kelebekler ağlardı
Bir keresinde hiç unutmam
Kocaman bir mantonun içindeydin
Belki benden büyüktün
Ama o mantonun içinde küçücüğümdün
Her şey durmuştu, sen durmuştun
Ve ben işte o zaman büyümüştüm
Çünkü sana hızla yaklaşan,
Yaklaştıkça sarılan, sarıldıkça sırnaşan
Kara mı kara bir ahtapot görmüştüm sanki
Sınıflarımızın kapısı birbirine bakardı
Ben sana bakardım
Bunu büyük bir şans sayardım
Derken seni onunla görünce patavatsızca ağlardım
Hep orada el ele tutuşurdunuz yan yana
Koridorun sonu yasaktı bana
Koridorun sonu yoktu sana
İnan bana hiçbir şey değişmedi
Neye baksam, neden baksam, nedensiz baksam
Hep aynı çiçek, hep aynı suret
Hiç değişmeyen vazolardan çalınmış
Tatlı bir masumiyet