Heybetli Bir Gardiyandır Hüzün

Bir dala bağlamak isterken gönül ipimi,
Kaçıverdi ucum.
Hüznün sayfası saçıldı önüme.
Ne melodiler fısıldadı yüreğime,
En yanık sesiyle.
Ne ninnilerini duydum,
Annemden bile duymadığım.
Hüznün puslu harmanında kaldıysa yüreğin,
Kıskıvrak yakalanmışsa en günahsız düşlerin,
Zordur kordan elini tutmak ayrılığın.
Parmakların arasında kalır gülüşlerin,
Etten duvar örülür hayallerine.
Ellerinde belli belirsiz izi kalan sevdanın,
Heybetli gardiyanıdır hüzün.
Öncesi ve sonrasıyla,
Daracık bir parantezin içine sığdırır hayatını.
Boştur ünlemler ve virgüllerle çizilmiş büyük resminin yeri.
Senden arta kalan,
Hayat ufkunu kapatan noktalar,
Ve soru işaretlerine gömülmüş tüm sırlardır yalnızca.