Heybesiz yolculuk Şiiri - Adem Ambarcı

Heybemde adımın geçmediği, acımın bitmediği
Hüzün kokan soluk renkli şiirlerdi hasretim.
Yolum kimi zaman çıkmazların kucagında,
Kimi zaman ölüm tarlasında umut oyunu.
Bitmiyor, bitmek bilmiyor dirilmeyen ölü umutlarım.
Ne gece beni uyuyabiliyor ne de ben geceyi.
Kızgın asfaltlarda yalın ayak oluyor,
Yürüdükçe de eriyor bekleyişlerim.
Dönmek çare olmuyor, olamıyor bu gidişe.
Ölmek unutturamıyor, yeniden yürüme ümidini.
Heybemde karnımın doymadığı, hakkını veremediğim
Bir parça ekmekti heveslerim.
İlk adımda bitiyor heveslendiğim yolum.
Böyle gidilmezmiş bu yoldan,
Arkam belli değil önüm görünmüyor.
Son dönemecindeyim,son kıvrımındayım.
Sonunda diriliş olan ölüm yolunun.
Durmak yok ey ayaklarım!
Asil bir inadın imtihanıdır bu yol...