Heybemin Minnacık Sesleri Şiiri - Yahya ...

İnsanı kendi derdi örtermiş, görülmedi
Çöllerin gelincikleri mahsus yeşertmediği
Hızır’ın İlyas’ı beklerken tırnaklarını yediği
Görülmedi, bir güneşin ayakları yerde çiyleri emdiği
Bahar bitli, bahar çitli, bahar hep bir yerlerindi
Susunca kalabalık, benliğim hakka tortulanınca
İçedönük bilgelikle yırtılınca sırtımdaki marşlar
Şükür içimdeki tenhalık da unutulmamış dedim
Nasıl bir anlamdı nefesimle hüznün çiftleşmesi
Artık ölmüş bir yıldızdan kopuk kalması gibi kelebek kalbinin
Orta yerde bir zürafa gibi silik sesler kulesi
O minnacık sesler heybemin olsun
Olamam ben iyimser bir kâhin
Ama böyle kederli böyle hınçsız iyiyim
Dokunaklı ve paklayan türküler bilirim

Görülmedi
Belirten kalbi kalıpların kıyım kıyım kestiği
Kör yılanlar gibi sürünmesi hayat kuyruğunun
Kuyruğun sonunda uzun havası suskunun
Çokça yalnız, çokça hassas tartısı olurum gerçeğin
Yaşımı anılarla
Gerçeği göğsümün gönyesiyle ölçerim
Ki bileyim hüznü neye mukabil minicik ademoğlunun
Sözcüklerden ibaret, kulakların yettiği ucuz bilgeliğin
Çılgın tekerine çomak sokan bir çocuk olurum
İlk sapaklarda pervanelerin aşkından söz açılır
Neden yanmalılar yalnız kalbim söylesin
Kim bilir kaç defa camı tıklatmıştır kelebek
Onu da fark ederim, açılırım
O minnacık sesler heybemin olsun
Nokta canlara umut mavisi atlaslar çizeyim

Yakup muydu, Davut muydu sürekli tekrarlanan
Hep on elif miktarı ses trafiği
Bir ritim hep unutulmuş
Dağılmış bir goncanın hırıltısı gibi kuytulara akmış
Minnacık böcekler, bitkiler kolayca çözmüş
Taşlar, sular seller bir yerlerde unutmuş
Bir de genizden konuşan çocuk
Kocaman gözleri açılırdı konuşmayı en aza indirgemek için
Yumruğundan daha büyük kalbi gözlerine doğru kasılırdı
Kanatsız şarkılar bilirdi
İçinden içine tüterdi
O minnacık dualar heybemin olsun
Sonra heybemi çığırtkan radyolar yutsun
Kalpten sancağımla tellal durayım göklerde
Çöllerdeki sıratı müstakim ağaçlar gibi
Minnacık seslerin büyüttüğü kalbim gibi

Ekim 2016