Heybemdeki düşsün, içimin coğrafyasınd ...

Dantela gibi işlenmiş
bir sahil şeridinde yürüyorsun
içimdeki coğrafyada
heybemdeki düşsün

ayaklarına sıcak kumlar batarken
dönüp baksaydın geriye
beni görecektin

sen aklımdayken seninle doluyken rüyalarım
dilim dönmüyor aklım ermiyor

belki de sahil kalabalık
güneşin bir oyunu bu

gözlerimi alamıyorum senden
sıcak bir iklim
sıcak çok sıcak

heybemdeki düşsün
içimdeki coğrafyada
bakır rengini almış teninle

yaklaşıyorum farketmiyorsun
yeter artık gitme
sızlıyor her yerin
güneş tepemizde
sızlayan tenine aşk sürüyorum

geçti mi acıların bir nebze
geriye dönüşler acıtıyor içimi
şimdi yine bıraktığın yerdeyim

sevmiyorum tarihi
bütün coğrafyam senin

bir seni
bir de seviyorum İstanbul'u
koşarak sana yetişiyorum
şimdi peşinde bir gölgeyim artık

sık bir koruluktayız
bana reva gördüğün düşlerde buluşmak
yoksa ölmüş müydün

olabilir mi
aklımın bir oyunu mu bu
gitme seni özlüyorum
gitme

gümüşi bir Martının kanatlarında uçuyoruz
düşmenden çok korkuyorum
sıkıca sarıl bana
sarıl düşeceksin

düş mü bu
bunu yapma bana

öldün de haberim yok mu
söyle öldün mü büsbütün gittin mi
bırakıp buralarda

aşk süreceğim
ölen hücrelerine yeniden doğacaksın
yeni doğmuş gibi dip diri

bir parça daha mı bir parça aşk daha öyle mi
seni seviyorum
gitme

seni kaybetmemeliyim

şimdi bir yağmur bulutuna girdik yalnız ikimiziz
kollarımın üzerinde tutuyorum seni
tüy gibi hafifsin

düşersin bakma aşağılara
bakma

nihayet yağıp kurtulduk
serindi çook

bir çingene kampındayız üzerinde uzun farbalı kırmızı bir elbise
kulaklarında güneşte yalap yalap yanan
altın halka küpeler...
dansediyorsun
ellerinde kastenyetler

yanık bir çingene dönüp duruyor etrafinda
rakip bana
İstanbul sana rakip

İstanbul'u ve seni
seviyorum ikinizi de
raksederken geçmiş kendinden
dönüyor dönüyorsun

olacağı buydu işte yine yara bere içinde dizlerin

heybemden bir tutam düş çıkarıp
aşkla birlikte sürüyorum tenine
berelerine iyileşiyorsun
bir yandan da kızgınım sana

yerinden kalkıp ağlayarak
kollarınla sımsıkı sarılıyorsun nefes alamıyorum

kimyan kimyama karışıyor

esmer tenine bulaşmış ellerim
düşlerim yaldız yaldız.

bırakma beni
gitme bir daha

öpüyorum dudağındaki son kalan aşkı

5/Mart/2010/cuma