Heybem Boş Kaldı Ana Şiiri - Emrullah Çelik

Kesin ve nettir ölüm, yol biter bir anda,
Ruh ayrılır bedenden, titrer dünya o anda.
Hatırlar kendini birden, unuttuğu ne varsa,
Heybem boş kalmış ana… Azabım da içimdedir aslında.
Heybem boş kalmış ana, sözümü tutamadım;
Döndüm dünyadan geri, ama geri dönemem artık.
Sen duy beni Yaradan, rahmetine sığındım;
Ben kendi azabımda, kendi kendimi yaktım.
Ne siz doldurursunuz heybemi, ne ben başkasınınkini,
Her ruh kendi yükünde taşır kendi yazgısını.
İyilikleriniz gelir bize rüya yolundan,
Seviniriz ama bil ki: kazancı hep sizdedir sonunda.
Kötü işlerin ağırlığı çöker kabre girerken,
Ruh bedeninde boğulur, çıkamaz kendi derdinden.
Azap sandığınız şey, kendi sözünün ateşi;
Heybesi boş olan ruhun, utancı en derin sesti.
Heybem boş kalmış ana, sözümü tutamadım;
Döndüm dünyadan geri, ama geri dönemem artık.
Sen duy beni Yaradan, rahmetine sığındım;
Ben kendi azabımda, kendi kendimi yaktım.
Sorgu melekleri gelir, gösterir ömrü bir bir,
Film gibi akar her an, ne yaşadıysan odur.
Unutmuştu ruh dünyada, madde perdedir ona;
Hatırlayınca gerçeği, küllenir dunya oyunu.
Bazı ruhlar çıkamaz hakikatin kapısına,
Utanır sözlerinden, eğilir secdesine.
Bazısına rahmet iner, bağışlanır gizlice;
Soldan verilen defter, sağa döner Rab emriyle.
Heybem boş kalmış ana, sözümü tutamadım;
Döndüm dünyadan geri, ama geri dönemem artık.
Sen duy beni Yaradan, rahmetine sığındım;
Ben kendi azabımda, kendi kendimi yaktım.
Bir gün gelirse hesabım, bir çit söz yeter bana;
Rahmetine sar beni, heybem dolsun duala.
Ölenler ölmedi aslında, doğdular yeni âleme,
Rüyalarla ses verirler “uyan artık” diyerek size.
“Biz hatayı yaptık, sen yapma” derler içerden;
İyilikle gelen her adım, huzur olur rüyalarında.
Niyetiniz hangi yoldansa, akıbetiniz odur,
İyilik bir pazarlık değil, Yaradan’a gizli yoldur.
Ruh sözünü tutunca serinler, tutmayınca yanar;
Heybe dolarsa cennet açar, boşsa insan ağlar…