Gençliğe adım attığım ilk gün
Annem, bir heybe verdi
Elime, hediye...
Sıkı sıkıya astı omzuma...
Dedi ki; sakın bunu çıkarma! ;
İyilik görürsen dostlarından şayet,
Ön gözüne sakla!
Kötülük bulursan onlardan,
Arka gözüne at!
Kimse üzemez seni
Bu hayatta o zaman
Unutma !
Peki anne, neden hep dostlar?
Hiç insanı düşmanı üzemez mi?
Üzemez, dedi annem!
Çünkü, adı üstünde
Düşmanını tanırsın...
Kötülüğe hazırken
Nasıl üzüleceksin ki?
Ama dostlar, candostlar...
Canevinden yakalar,
Heybesiz anlarında
Yerden yere çalarlar...
İnsanın kendinden başka
Dostu yoktur aslında bu hayatta!
Dost ararken,
Düşman kazanma sakın!
Heybe, işin latifesi kızım!
Kendine güven, kendine inan!
Kendi göbeğini kendin kes
İnandığın yoldan asla
Hiç kimse için dönme!
Dostluk, arkadaşlık, indanlık...
Senden çıkarları yoksa, var ya
Hepsi kocaman bir yalandır!
O yüzden boşver sen
Öylesi çıkar dostlarını!
Artık büyüdüğüne göre kızım,
Önüne, arkasına
İçine bakmayı boşver!;
O heybeyi çıkar, at!
Sen, kalbinin sesini dinle
Sen, kendi yoluna bak!
Esma Özdemir
Kayıt Tarihi : 17.10.2003 16:17:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Esma Özdemir](https://www.antoloji.com/i/siir/2003/10/17/heybe-3.jpg)
''akrabanın akrabaya ettiğini,akrep etmaz akrebe..'
Akraba sözcüğü yerine dostluğu oturttuğumuzda,annenin nasihat dolu söylemiyle örtüşüyor.Sen sözünü dinle anacığının,heybesiz gezme..-:))))Tanrı dostlarn şerrinden korusun gene de..!
Tebrikler
Mim Kemal Ertuğrul
Benim de verdigim örnektir bu, ama asla kendimde uygulamayi basaramadigim.
Dost dedigin, bel bagladigin fena vurur, yakar insani.
Yine de bunda da bir hikmet aramak gerek canim. Alah dost hanceri yiyenlere sabir versin... Sevgiler.
TÜM YORUMLAR (5)