Heybe. Şiiri - Mecit Aktürk

Heybemde günâhım, dilimde âhım
Yine kapındayım; perişan, harâb.
Sensin tek penahım Yüce Allah’ım
Affet bu kulunu ne olur Yâ Râb!

Settarsın, setreyle tüm suçlarımı
Âşikâr eyleme, sil borçlarımı
Rahmetinle doldur avuçlarımı
Affet bu kulunu ne olur Yâ Râb!

Doğruyu, yanlışı test edip geldim
Tevbe-i Nasûh’a kast edip geldim
Vallahi dostunu dost edip geldim
Affet bu kulunu ne olur Yâ Râb!

Basiret bağlanıp doğrudur sanıp
Haddimi aştıysam şeytana kanıp
Râm oldum emrine hatadan dönüp
Affet bu kulunu ne olur Yâ Râb!

Deryâya kıyasla "damla" uğraşım
Endişem çok büyük, ondan telaşım
Umudum; ihlâsım, gözümde yaşım
Affet bu kulunu ne olur Yâ Râb!

Rahman’sın, Rahim’sin, kimsesize "kim"
Her derde dermansın, yegâne Hekim
Diz çöktüm önünde yine nitekim
Affet bu kulunu ne olur Yâ Râb!

Amelim yetersiz, sevabım pek az
Sen yardım etmezsen kalkmaz bu enkaz
"Resûl’ün hatrına" lutfedip, son kez
Affet bu kulunu ne olur Yâ Râb!