Hey Sana Söylüyorum, Vicdanım Sen Anla!

Şu yaşıma dek iyi - kötü nice yüzler tanıdım.
Bu yüzlerden kimi yüzümü astı gitti, kimi yüzüme güldü gitti. İyi bildiklerim üzdü gitti, kötü bildiklerim sövdü gitti.
Öyle bir çağda, öyle bir çarkın içindeyiz ki; iyiler, kötüleştiğinin farkında değil. Kötüler ise çağdan da, çarktan da memnun. Gün gün çoğalıyorlar ya, daha ne olsun diyorlar. Düzen böyle devam ettikçe değmeyin keyiflerine. Ve ben, ah ben! Üzülme! Ve vicdanım, körleşen vicdanım... Üzülme! Ve kalbim, hissizleşen kalbim... Üzülme! Ve aklım, şuursuzlaşan aklım... Üzülme! Ve iyi olmak, iyi kalmak çabasında kendini bitiren ruhum...

Üzülme!

Bu çağda doğup istemeyerek de olsa bu çarka dahil oldun ya; suç senin değil, üzülme! Suç, bu kirli çağı ve bu kara çarkı sana miras bırakan yüzsüz yüzlülerde.
Seni ahlara, vahlara sürükleyen iyiliklerini kaybetmiş yüzlerde. Yüzüne kara çalan ve kendileri gibi yüzsüz yapan bu düzenin kurucularında, bu çarkın dişlilerinde.
Suç, cümle Adem'in aç gözlülüğünde. Suç, cümle milletlerin, cümlelere sığmayan güç aşkıyla zehirlenmiş bulanık zihinlerinde.

Neyse ne artık! Çok konuştum, en iyisi susayım. Zira "Çok söz baş ağrıtır." derler. "Ağrıttığı kadar da başa bela olur." derler. Neyse işte! Artık biliyorum, susmak dermanmış gönüle. Ve biz en iyisi işimize, yani bugünümüze bakmaya devam edelim.

Yarınlar mı? Yarınları düşünmek haddimize mi?
Büyüklerimiz düşünür nasılsa...
Bir bildikleri vardır nasılsa...
En iyisini onlar bilir nasılsa...
Biz, kimiz ki? Vatandaş! Hem de en sıradanından.
Modern çağın, modern köleleriyiz nasılsa...
Haddimize mi düşünmek, sorgulamak, düzeni değiştirmeyi istemek, işleyen çarka çomak sokmak?
Hem o kadar cesur da değiliz oysa.
Susmak, düzene uyum sağlamakmış ya,
Susalım ve uyalım, uyuyanların madern kölelik düzeninin üç Maymun'unu oynayan uyanamamışlığına.