Rüyamda gördüğüm hayalsin.
Dudaklarımdan dökülen hecesin,
Mısralarda hissettiğim hislerimsin,
Esrik şiirdeki parçamsın,
Gönlümün susturamadığı rüzgârımsın.
Burçsuz kaleler arasında,
Dar, derin, karanlık dehlizlerde,
Dünyanın sonunu görmek için
Koşuyorum kendimi bilmeden hey hayat.
Çiçekler çoktan solmuş,
Yaşam durmuşçasına sessiz.
Sokaklar rengini kaybetmiş.
Ne gölge eden bir dal,
Ne de efil efil esen rüzgâr kalmış.
Hey hayat, dur durak yok bana,
Karlı, çamurlu yollar çekiyor içine.
Yapraksız çırılçıplak,
Kuru dallı bir ağaç gibiyim.
Dünyanın sonunu görmek için,
Kuruyan, yalnız kalan ağaç olan ben.
Kesiyorlar biçiyorlar testeresiz,
Nasırlı yorgun hoyrat elleriyle.
Kıpkırmızı kan akıyor,
Çoktan teslim olmuş naif bedenimden.
Gözyaşlarımla tutuşuyor ve yanıyorum alev alev.
Ağlamak, haykırmak istiyorum son defa.
Zamanın durduğu yerde,
Sabrın tükendiği anda,
Yürekten haykırırken,
Deli çoşkun sular gibi çağladığımda,
Yinede sustur beni Hey hayat.
Hey hayat en sonunda öğrettin ki
Onca çile sonucu: Dünyanın sonu,
VUSLATA EREMEMEKMİŞ
05.08.2009 KIRIKKALE
.
Ümran ÖzlükKayıt Tarihi : 11.8.2009 22:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hayatı öyle çok ciddiye alıyoruz ki,soluklanmayı unutuyoruz.Neden gün gü neşli aydınlık bir dünya varken,karanlığın olmadığı yerde buluşmak varken zoru seçiyoruz..Hep karanlık, hep zor mu bu yürüdüğümüz sonunu görmek isteğimiz yollar.
ondan sonra da
VAY BE,MEĞER BEN HİÇ YAŞAMAMIŞIM diyoruz...
şiir çok güzeldi.
TÜM YORUMLAR (2)