Hey Gidi Doğurgan Toprak

Bilirim!
Sadece faydalanmak için,
Kimi zaman ayaklarımız,
Kimi zaman ellerimiz,
Kimi zaman sırtımız değer sana.

Bazen düşen gözyaşlarına dokunur,
Bazen kokunla mutlu olur,
Tüm bahçelerinden kopartarak,
Karın doyururuz.

En kuru halin bile can verirken,
Senden aldığımız herşey için,
Sabır ve sükunetle beklersin.
Örtmek istediğini de,
İstemediğini de şikayetsiz kabul edersin.

Seni anlamayı seçmedik değil mi?
Oysa attığın çığlıkları hangimiz duymadık ki?
Boydan boya az mı böldün bedenini?
Çoğumuzu yutup da en dibine gömmedin mi?

Sen isyan ettikçe biz unuttuk.
'Beni öldürmeyin, ben ölürsem siz ölürsünüz' diye diye, avazın çıktığı kadar az mı feryat ettin?

Duyuramıyorsun sesini değil mi?
Duymamayı seçiyoruz, öyle değil mi?
Oysa,
İsteyince can,
İsteyince mal ediyoruz varlığındaki tüm parselleri.

Belli ki varlığımızdaki egolar ile yiye yiye bitiremiyoruz, milyonlarca yıldır var olmayı seçen seni.

Elbette biz seni bitirmekte çok zorlanacağız.
Ama sen, sükunetinin bitmesine karar verdiğin o gün, bizi bitirmekte hiç zorlanmayacaksın öyle degil mi?