Hey Doktor! Şiiri - Yahya Kesici

Yol almışım, yürüyorum,
Çıkıyorum yokuşu.
Sağ tarafta birkaç insan!
Çömelmişler, ağlıyorlar.
Ağıtları ses olmuş
Yayılıyor semaya!
Sol tarafta sere serpe uzanmış,
Yere yatan insanlar
Belli ki uykusuzlar!
Az yukarı yokuş üstü,
Acil servis kapısı!
Hemen yanda,
Birkaç kişi ağlıyorlar seslice.
Kimisi say ediyor,
Annem, diyor, ağlıyor.
Kimisinin başı yerde,
Gözünden yaş akıyor.
Kimisi de konuşuyor;
Veren Allah, alan Allah
Çok sevdi ki aldı, diyor.
Telkinde bulunuyor.
Kimisi de sırtı dönük
Gözü yaşlı, hıçkırığını gizliyor.
Bense,
İnsanım ya!
Benden olmayana üzülüyorum.
Başım eğik,
Gözüm yaşlı
Yürüyorum hızlıca.
Giriyorum acil servis içine!
Yataklar yine dolu.
Yine, kimi sessiz, derin uykuda!
Kimisi tedirgin,
Bir an önce kalkıp gitmek istiyor.
Çalışanlar, yorgun, argın, uykusuz.
Ben doktor odasına geçip giyiniyorum.
Koridordan bir çocuk bağırıyor.
Hey doktor!
Gözlerim sese doğru gidiyor, bakıyorum.
Başı büyük, kendi küçük!
On yaşlarında bir çocuk
Bana bakar mısın, doktor!
Gözlerimle süzüyorum.
Görünürde yarası yok.
Ona doğru gidiyorum.
Doktor,
Ağabeyimi aldılar,
Şu odada!
Kurtar onu!
Annen! Baban!
Ağabeyim! Kurtar! Doktor!
Sanki çocuk değil, adam!
İçime soğuk düşüyor.
İnsanım ya!
Kapının ardında ağabey!
Üstü başı kan lekesi!
Vücudunda kısmı kesik!
Baba ölmüş, anne hasta!
Belli, yükü ağır gelmiş!
Müdahaleler yapıldı.
Ağabey iyi olacak.
Kapı ardına açıldı.
Gülen yüzle bakıyorum.
Meraklı üzgün bakışlar
İyi olacak, diyorum.
Gülüyor, yaşlı gözlerle!
Doktor. Ağabeyim, doktor.
Başlıyoruz ağlamaya!
Sonra gelip sarılıyor.

Düzen, tertip, öncelikler!
Keşke, savaşlar olmasa!
Keşke, kanlar hiç akmasa!
Keşke, sevgi ve merhamet
Her bedeni sarmalasa!
Keşke, keşkeler olmasa!

Akıl vicdanı anlasa!
Gönülden kindarlık alınsa!
Tüm bedenler kardeş olsa!
Ne güzel olurdu Dünya!