Hey cellet! Şiiri - Hasan Cantos

Hayat öyle tokatlar indirdiki yüzüme
Zerreler önünde eydi başımı
Buz kesti dost bildiğim ellerin ellerinde ellerim
Yetmişler perdeyle örtüldü pencerem
Ahhh!
Işıkta ne kadarda ışığa hasret gözlerim

Görmek istemiyorum artık güneşi
Uzak olsun benden o değmez aşk ateşi
Koşsun makamına, şanına ne gerek insanlık
Ama insansızlıktan olmadı mı her yer karanlık

İman kokan bir ten istemez eller
Hep makamımı, yüz boyamı övdü diller
Yüzümü gör ey arsız yüz,yüzümü
Göğe takılı kalmış dolmuş gözümü

Hey cellet! Nerdesin al götür beni
Büyük baltanı alıp eline gülersen yüzüme
Ben kahkahalarla güleceğim
Küçük dilimi göstereceğim
Ölümle dalga geçeceğim
Bu pis,kokuşmuş dünyadansa
Cehennemi seçeceğim

Yolda niye durdum yol benim değil ki
Niye kestim bu gülü gül benim değil ki
Niye yaktım kalbimi kalp benim değil ki
Ne benim, benim olan ne söyleyin?