Hewale Mın Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Ah Hewale min,
Karanlık gecelerde doğan hilalin nurunda,
Hızır Pîro’dan destur almışım,
Her seferinde seni düşlemiş, seni sevmişim.
Kaderde sürgün varsa, aşkın hatırınadır.
Her yara senin adınla kapanır, her acı seninle diner.

Tozlu yollar, taşlı patikalar,
Biz hiç durmadan, yorulmadan geçtik.
Gizli köşelerde adını dua gibi mırıldandım,
Her gün batımında senin nuruna dilekler adadım,
İçimdeki yangın, senin aşkınla alevlenmiş.

Ah Hewale min,
Gözlerindeki ışık, sözlerindeki sıcaklık,
Dizlerinde ben, sen olmuşum.
Munzur Baba’nın hatrına,
Sonsuzluğumu sana adanmışım.
Yıllar geçse de,
Sen Zîn, ben Memo olmuşuz;
Her an, her yerde, bir olmuşuz, tek olmuşuz.

Hewale min,
Aşkımız zamanın ve mekanın ötesinde,
Munzur’un zirveleri kadar yüksek,
Yüreğimiz kadar derin,
Ve biz, bu sevdayla güle oynaya ebediyete yürürüz.

Memoçilo