Hêvîyên Şikestî Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Hêvîdarîya min tuneye;
Şaxaekî min jî,
Tehlaîya kendavik de,
Ji xeyrî gelan tu kesî jî min re nema.

Bi bizmarî,
Dilê min de çikya,
Hêvîyên min ên şikestî…
Serî lê daninan xişmên û wîjdanên kor,
Bi destên camêrî de hêşîn de,
Tevî bi hemû dêlan,
Sekinindina min a asê, zû de meşîya ser roja gewez.

Bihuşt û horî…
Jî ne talaşa mine,
Perestgehên lê îbatet lê tên kirin jî…
Bi salane bê tirs wan keda min xerc kirin,
Bila be, ma ê pirs nekin? “ Ma ev dadîye, an jî dad e? ”

Dinya ya berjewendî ye,
Hinek kes ajelên direnden e,
Hinek jî bûne nijdevan û eşqîya,
Enir î yê min pir nepixî,
Dilê min e vêketî…
Qe nebe hun bêjin,
Keda dizî û evqas tevkujî ji ma çi tiştê?

Bo darde kirina min,
Li dara daraz ê de,
Bom min werîsê dewlet ê lê girêdaî ye,
Tu car ez serê xwe ber wan natewînim
Helbet dîrok, ev desîtana berxwedana min ê binîvîse,
Çimkî ez rêhevalên mafgerana û dijraberan an im.

Baskêş li navberê xwe de derket;
Êdî bi ser nermî,
Xû germî nema,
Diranên perçiqandinên perçe perçe bûn,
Êdî tu nikare, simbilên tê de adanî tijîne, bihêre,
Êdî naên pelçiqandin, sibilên serî zer û berve roj dibezin.

Em bûn çemên êşan, em herikîn pir zêde bûn,
Hê jî zêdetir em mezin bûn
Ji mezinî yê ve em bûn okyanûsya
Vê gavê şewat jî me kar nake
Bizanî bî ey bê nijad…
Bê dawî, emê te tarîyê de çal bikin.
Wê rojê her pergalên xerabûyî ê helşayî be
Şoreşîya gelan ê hêzdarî bê saza kirin ê damezirandin be.

Mehmet Çobanoglu
16.01.2014
Stanbol