Hevesim Şiiri - Ahmet Taha Dağlı

Hevesim... adın içimde
Yas gibi, ezan gibi.
Bir yaz gecesinin sesi,
Bozkırda hazan gibi.

Gülüşünle örttüm dünü,
Ağlayarak büyüdüm,
Sen sustun, ben tutundum
Bir hayale yürüdüm.

Şimdi yol ayrı düşerken,
Boğazımda kan gibi.
Kendi yoluma giderken,
Gözlerimde kabus gibi.

Memleket... uzak bana,
Onun yolu gurbete.
Beni saran bu karanlık,
Çarpar içte on yareye.

İçimde bir at koşuyor,
Kırık dizle, kanla, inat.
Ne zaman dua okusam,
Adı dökülür Fatiha't.

Bir vedaysa bu, ağlatır
Bütün umut rüyaya.
Hiss-i kahir de biter
Bütün umut hüsrana

Hayallerim sarhoş artık,
Bir sofrada unutulmuş.
Göz göze gelmiş içkiler,
Hepsi bana dokunmuş.

Gençliğimin mezar taşı
Belki bu masa olur,
Ümidin son tanesi
Dizlerimde sona durur.

Yarım kalmış bir cümlede,
İçim paramparça olmuş.
Hayallerim denizimde,
Zihnimle boğulmuş.