Hesaplaşma Şiiri - Muharrem Çetinkaya

dedim ya
umutsuzluk
yaşam terazisinin
ağır gelen kefesi
tutsaklığın tutsağı olmak
özgürlüğün sonsuzluğunda
prangalı duygularla
ve
“dar geliyor gönül kafesi”
ve ensemde her an duyduğum
umudun son nefesi…
.
güllerin dikenini avuçlayıp
ellerimin kanını sürüyorum
gönül yaralarıma
ve süt dişleri çekiliyor
umutlarımın
yaşam takviminin yaprağını koparırken
.
ben seni sevmemekten korkuyorum
sevgisiz kalmandan
oysa senin korkun dünyalık
kavuşamamaktan
.
ve akreple yelkovan gibidir
umutlarım
her saat başı yüzleşir
gerçeklerle
sen bir varsın bir yoksun
neden halâ bu telaş
oysa ne ilk kayan yıldız sensin
ne de son yıldız
sen olacaksın…
.
sevmek gönül işidir
bedenler ayrı olsa da
sevmek çiledir
kahırdır
adam işidir
sevilen adam olmasa da…