Bir kadın,
Bir adam,
Ve sonsuz ihtimaller arasında buluşan bakışları...
Cesurdu kadın.
Gözlerini ilk kaçıran adam olmuştu,
Çaresizdi belki,
Zamanın alaycı kontrolüne bırakmıştı kendini.
Yılmış, pes etmiş ve amaçsızlığı amaç edinmişti.
Oysa kadın kendinden emindi.
Bu hikayenin en sadığı oydu,
Ve kahramanı da...
Aklından değil, kalbinden geçenler pusulası olmuştu.
Gökyüzüne baktı kadın,
Ölmeyi istediği o anın, yaşamaya en değer bulunan andan hiçbir farkı olmadığını hatırladı.
Her şey zıttıyla anlam kazanırdı.
Bir kadın,
Bir adam,
Sessizlik ve bir ölüm sesi...
Adam ilk kez gerçekten ölmüş,
Kadın son kez gerçekten yaşamıştı.
Cansu Doğan
Kayıt Tarihi : 7.8.2018 09:50:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Cansu Doğan](https://www.antoloji.com/i/siir/2018/08/07/hesaplasma-141.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!