Hervele Şiiri - Elif Kızıltaş

iç serüvenlerini tartıyordu, olduğu yerde durmuştu, zaman o dursada akıyordu
kurşun gibiydi saçlarına izlerini bırakıyordu...

bu ses uzak zamanlardan geliyordu gürül gürüldü çıktığı yerde; ulaştığı yerde siliniyordu...Başladığı yerde besmeleyle vardı bittiği yerde elhamdülillah sız yoksunluktu.Ellerimize baktıkça içimizin gülen gözlerine kalbimizin duru suları akmalıydı...

göz yaşına katık olmalıydı sayfalardan sızan renkler sembolsüz suretsiz aklımıza çelme takmadan takatsiz koşmalıydılar
dönüp dolaştıkça her adımda besmele

' hervele'
'herveleee' oldukça adımlar

her tebessüm muştu :)

elhamdülillah...

bu yolda yokuştu!

14.03.008