Ben, Gün ışığıyım
Üretirim durmadan.
Isıtır, aydınlatır
Can verir
Dost bulurum
En ücra karanlıktan..
Denizim ben,
Dalga dalga
İçin için oynarken
Yaşamın türküsüyüm,
Ezgileriyle zaman zaman
Yürek sızlatan..
Toprakla kucaklaşan
Tohumum ben,
Bir damla suda
Boy veren,
Köklerim toprağa
Sarılırken...
İnsanım ben çoğu zaman,
Anlamaya çalışan
Soran, sorgulayan
Bir kocaman yürek.
Ve kucağımda
Yıllardır biriken
Umutlar
Kürek kürek..
Saçıyorum her adımda
Tohum olsun,
Filizlensin
Yeşersin derken;
Birileri de
Ağaçları kesiyor durmadan..
Şimşeğim bazen
Gökyüzünü kanatan,
En karanlık gecelerin
Kuytusundan
Gizlenenleri bulup çıkaran.
Yine de, yetmiyor gücüm
Her şeyin başı insan,
Zaman akıp gidiyor
İstifini bozmadan..
18/12/2006
H Hikmet EsenKayıt Tarihi : 19.12.2006 12:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bilgi, birikim, insan olmanın erdemi derken ve güzellikleri var ederken gönül gözlerimizde; Çirkinlikler, savaşlar, ölümler, kötülükler de karartıyor yüreğimizi.. bunalıyor insan, kızıyor yaşama küsesi geliyor zaman zaman..
Tohumum ben,
Bir damla suda
Boy veren,
Köklerim toprağa
Sarılırken...
...........................
oldukça duygu dolu..ve gerçekçi bir şiir.
teşekkürler.......
mehmet özer2
Zaman akıp gidiyor insanlık kendi bindiği dalı kesiyor yakında belki üzerinde yaşayacağı bir dünyası da olmayacak,paylaşamadığı için savaşacak bir avuç toprak bulamayacak...
Varolun.
elif ay
TÜM YORUMLAR (30)