Herşeyden ötesi ben artık yaşayamıyorum...

Yağmurlar katran karası olmuş yağıyor üstüme...
Hüzün acı ve yalanlar sarmış etrafımı...
Kendimi savunmama bile müsade edilmiyor, yargısız infazlara kurban olmuşum...
Kimse bilmiyor... Kimse bilemiyor neler çektiğimi...
Anlat desinler...
Anlatamam ki... Kendime bile anlatamadığım gerçekleri...
Hatalar yumağında boğulmuş eğlencelerin kurbanı olmuş duygularım...

ne yapsam ne yöne gitsem bilmiyorum...
ağlamak istiyorum saatlerce hatta günlerce...
Hiç durmadan bıkmadan usanmadan...
Ama yapamıyorum...

Herkesden uzak kendimle kalmayı ve sonra herşeyin başlangıcı sonumun fitilini ateşlemeyi istiyorum...
Umursamadan kimseyi. Ne Kaldı ne kalcak arkamda düşünmeden...
Ama olmuyor yapamıyorum. Ona da gücüm yok...

Öyle harab ettiler ki beni...
Darma dumanım. Umudum yok... Sabrım yok... Amacım yok...
Bir hafta da böyle biter mi o mutlu yaşam...
Bir hafta da böyle umutsuz kalır mı insan...
Bir hafta da amacından yoksun serseri mayına mı dönüşür insan...
Dönüşürmüş demek bilemedim...
Kimle neyle muhatap olmuş BENim bilemedim...
Kendini temize çıkarmanın kaygısında ki insanların kurbanı kişiliğim...
Olduğundan farklı bir çok şey...
Ama savunamıyorum ne kendimi ne de bedenim...
Herşey kırık dökük...
Yüreğime cam kırıkları batıyor...
Boğuyorlar beni...
Boğuyorlar sevgimi...
Boğazım düğüm düğüm...
Dokunsalar ağlayacak gibiyim...
Üzüntüm yüzümden okunabiliyor artık yeşermiş sakallarımın ardından...
Anlatamıyorum...
Anlayamıyorum....
Herşeyden ötesi ben artık yaşayamıyorum...