Herşey Yoklarda Şiiri - Yavuz Baki Dicle

Hayatı tasarlamaktan yorulmasam da yaşamaktan yoruldum şimdi
Kelepçeye dolanıyor yollarım
Kapılarımda zonkluyor sesler
İçimin denizleri kurumak üzere
Mutluluktan yeşeren hiçbir fidan kalmadı
Benden yana yaşanılacak bütün bir ömür birden düşüverdi alnımdan
Kimseye öfke ile bağlanmadım
Ve kimseye öfkemin yanlarını göstermedim
Kayalarda yosunlaştı düşlerim
Bütün bulutlarda pas lekesi oluştu

Yağmurda ıssız bir ölüm kıpırdanıyor
Yaprakları keneler sardı ve içime yandı acısı kuşların
İsmine tövbekâr oldum bu gece
Çatılarda kırıldı dişler
Ay yorgun düştü göle
Kapandı gözlerim, sustum

Bir süre sessizlik kapladı bakışlarımın kesişme noktasını
Kaldırımlara tutturdum inci kolyeleri
Dağdan süpürerek geldim su damlacıklarını
Alnımın akına sürdüm kanayan güllerin dikenini
Çöllerde bahçeler düşledim yokluğunda
Kum tepeciklerinden kuleler yaptım
İçimi çatırdatan soğukta elimi açtım göğe
Beyaz bir umutla son defa haykırdım adını
Ve son defa kinime kapılıp koyulaştı yüzün

Cızırtılı bir gidişle Atlantis’te kayboldu her şey
Bermuda kayıplarından oldun
Bütün hislerin ani bir donuklukla yok oldu
Sen de yok oldun, bende sana ait olanlar da...
Elveda, ölüm ve sen...