Herşey Sessiz Şiiri - İlyas Yavuz

Ben aşkla beslenen bir erkeğim, doğru kişiyi bulmuştum ama kavuşamadık. Belki de dağlar izin vermedi bu sefer,
70 lik rakıyla devrilmeyen adamı tek sözüyle devirdi. Olmaz demeyin oluyor iste, her kelimesi depremdi benim için ve dünyamı yıktı o tek sözüyle, yıkılacağını bile bile o duvarları rengarenk yapmıştım herseyimin bitisiydi. İyi mısın diye sorduklarında benden gerçek bir cevap beklemiyorlar artık zaten refleks olmuş iyiyim demekte, benim de canım çıktı ama ben yine sustum hiç acı çekmemiş gibi yaptım, hep yalnız kaldım sessiz kaldım diyemem sadece büyük gürültüler içindeydim duymadılar çığlık seslerimi, uçurumdan aşağı atlamayı planlarken arkamdan tekmeyi basanlar oldu. Hayat bu iste susarak içindeki acıyı yansıtmazsın, için içini yer ölecek gibi olursun ama yaşarsın, ciğerin yanar birazda onlar yardım eder yanmana, sen tek başına herşeyin üstesinden gelirsin yerden kalkarsın ama yine birisi tekme atar. Askla besleniyorum ama bazen de zehirliyor be, ayrılık o kadar kötü ki bende o da aynı şehirdeyiz ama biz yokuz o şehirde, yanımdan geçiyor kalbim bir kez daha duruyor, o gözlere bakmamla kendimi meyhane de rakı içerken buluyor, sabahta bir bankta sızıp kalmış şekilde buluyorum. Geceleri de çok düşünüyordum kafam karışmıştı, yine dumanlarla barısmıstım, yine de hiçbir şey olmamıştı ben her zamanki bendim, sigara hayalleri saklayan ben sonra sigarada ki hayalleri yakıp dumanlara derdini anlatan insan oldum kül olan gençliğim sadece savrulmaya çalışırdı. Gecenin bir yarısı kanayan yaramı hiç sarmadım, onun yerine başkalarının yaralarını sardım ama onlar bilmiyordu bende ki yaralar sarılmazdı sadece saklanırdı, saklasamda geçmiyordu kalbimdeki yara susmayı öğreniyordu. Bazende ö(z)lüyordum ama herşey sessizce oluyordu çünkü ben hep bana yapılan yanlışlar da sessizce köşeme çekilip ölmeyi bekliyordum...