Herşey Sende İstanbul Şiiri - Gülten Bilir

Cennet şehrim İstanbul,
Dönüp dolaştığım doyamadığımsın sen.
Gökkuşağı renginde bezenmiş sokakların,
Ne güzeldir bahar kokan caddelerin,
Derin derin nefes alırım sahillerinde,
Kaybolur gamım, kederim denizinin maviliklerinde.
Ebruli gecelerinde koynunda uyurum
Aşığınım iste sana, canım İstanbul.

Yuvamsın, huzurumsun, evimsin
Hep, uğrak yerimsin İstanbul.
Gelin gibi güzel boğazların,
Ne güzel göz kırpar deniz fenerlerin.
Aşkım, meşkimsin sen İstanbul.

Hayat dersi verir yıkılmaz medeniyetin,
İçime huzur verir tarihi camilerin,
Ne güzel nakşedilmiş surelerin,
Bir başkasın sen, İstanbul.

Farklı hayatlar yaşanır iki yakanda,
Tarihi amber kokar hertarafında.
Fatih Sultan Mehmet sana sevdalıydı.
Mustafa Kemal Atatürk sana doyamadı ki
Daha kimler sana vurulmadı ki
Beni de sakla, al kollarına İstanbul.

Şair oldum.
Ozan oldum.
Seni satırlarıma sığdıramadım.
Güzelliklerini dilim döndükçe anlattım.
Gene de, yüreğimi boşaltamadım İstanbul.

Yıldızlar kadar dokunulmaz uzaksın.
Ellerimle dokunsam kaybolamazsın.
Sarsan beni toprağında uyusam,
Yine de, sana doyamam İstanbul.

Perişan bir durumda geldim kapına.
Geri çevirmedin beni de aldın yanına.
Şimdi bakıyorum kendime ve sana,
Aşığınım, doyamıyorum sana İstanbul.

Beşiktaş'tan Üsküdar'a geçtim.
Hususi simit aldım martılarla dertleştim.
Bir yanda Boğaziçi öte yanda Kızkulesi,
Ben ne şanslı kişiyim İstanbul.

Erguvanların moruna, akasyaların salınışına,
Lalelerin masum bakışlarına,
Binbir renkte parlayan parklarına,
Vurgunum, her parçana İstanbul.

Dolmabahçe Sarayı'nda gezdim.
Askerlerine selam verdim.
Böyle muhteşem güzellik göremedim İstanbul.

Bölünmez bir bütün, hisarların
Bin ömre bedel koynunda yatanların.
Siz rahat uyuyun bizlere emanet,
Yurdumun her zerresi sanki cennet.
Kıyamam, nazar edemem bakışlarımla,
Beni gömseler senin topraklarına,
İşte o zaman, bütünleşirim seninle İstanbul.
Rüzgarın, güneşin üstüme düşse
Havan, suyun, toprağın içime girse
İşte ben, sen olurum o zaman İstanbul.