Herşey Boşunaymış... Şiiri - Nurdane Diken

Seni çok sevmiştim, tüm bedenim, ruhumla
Nasıl aldanmışım, verdiğin sahte duygularla
Beni seviyorsun sanmıştım, yalan sözlerinle
Yaşanmış, bitmiş, sahte ihtiras fırtınalarıyla
Pembe umutlara sarmıştım, kendimi seninle
Düşlerimde, ne hayaller kurmuştum, özlemle
Yıkık, bitik bir hayatın, üzerine kurulan hayallerle
Yok olan ümitlerin üzerine kurulan, ümit köprüsüyle
Ne acılar yaşamıştım, geçen ömrümdeki günlerde
Seninle bir bütün olmuştum, itilmişliklerin üzerine
Kendimi, bir prenses sanmıştım, o günlerde
Heyhat! yaşanmamışcasına, bitik çaresizce!
Sen bari mutlumusun, elinde kalanla!
Siz erkekler, bir anlık zevk uğruna
Kimleri meze edersiniz, yatağınıza!
Şimdi düşünüyorum, sevmenin yoğun oldugu, bu zamanda
Kimler sevgiyi heba eder, sevgisizliklerle
Gittiğinde, seninle özünle, kalacak olan ne?
Ruhun gidecek, yalnızca sevgiyle
Sevginin açamayacağı, kalp yoktur derlerse de
Pas tutmus, bir kalbin kapısını, açabilirmisin sence?
Yosun tutmus, hayaller o an devrede!
Benim hayallerimle, senin hayallerinle
Buluşamadık, sevginin merkezinde
Seninle, ben ayrı dünyalardan, gelmişiz
Herşeyin boş olduğu, boş verildiği, bu düzende
Anlarmısın, bilmiyorum bir gün gelir, benide..
(21.08.1997-23.50-ist)