Herkez Şair Herkez Edebiyatcı

Herkez kendini şair herkez kendini edebiyatcı sanmış

Üç şiir yazan şair,
Bir yıldız gibi parlamış kendi aynasında,
“Ah, ben sanatımın doruğundayım,”
Demiş, saçlarını rüzgara savururken
Ve kahvesini tek yudumda içmiş,
Sanki evren onun içtiği kahvenin aromasıyla dönüyor.

İki güzel kelime kullanan edebiyatçı
O kelimeleri öyle seçmiş ki,
Her biri bir yıldız gibi parlıyor cümlesinde:
“Melankoli” ve “Gözyaşı”
Ne kadar da derin, ne kadar da anlamlı!
Herkes onu konuşuyor,
Öğrenciler, akademisyenler,
Ve tabii ki kendisi, en çok kendisi…

Üç şiir yazan şair diyor ki:
“Benim şiirim ruhun en derin yarasını okşar,”
Ama şiiri sadece üç dize,
Ve üçüncü dizenin sonunda kafasını kaşıyor
Ve düşünüyor: “Acaba biraz daha kafiyeli mi yapsaydım?”

İki kelime ustası edebiyatçı ise
Bütün dünyayı ele geçirmiş gibi gülüyor,
Her cümlesi “derin anlam”la dolu,
Ama aslında tek yaptığı
İki kelimeyi tekrarlamak,
Üstelik bazen yanlış yerde,
Ve herkes bunu fark etmiyor, tabii ki…

Üç şiir yazan şair ve iki kelime kullanan edebiyatçı
Bir kafede karşılaşmış,
Şair: “Ah, senin kelimelerin çok derin,” demiş.
Edebiyatçı: “Ve senin şiirlerin çok… kısa,” demiş.
Gülüşler birbirine karışmış,
Ama ikisi de kendini dünyanın merkezi sanmış
Ve kafedeki diğer insanlar
Sadece kahvelerini içmiş,
Ve pencereden geçen martıları izleyip
“Sanat ne kadar da tuhaf,” demiş…

Söz : Mucize