Herkesin Kendi Kentine Şiiri - Arahim Kılıç

Bu kent
acılarıma birkaç numara büyük gelen
sokaklarında kanadığım
kanatıldığım
ve kanattığım
sonra bir başıma
ürkek yüreğime dayandığım
kaçak aşklarına
yalancı kavgalarına aldandığım
ilk yaramı
ilk yârimi
ve ilk yerimi
bulduğum
yenildiğim
bu kent
susmayı
ve boğazım yırtılıncaya kadar bağırmayı öğrendiğim
bir telefon sesine hasret kaldığım
ucuz dostluklarını
birkaç liraya satın aldığım
bu kent
yani benim sandığım kent
ve benim dışında herkesin olan kent
artık ihanetin
yalnızlığın
uzaklığımın büyüdüğü
kendimi yitirdiğim
bu kent
ölü bir çocuk kalbidir
ve kütükten düşülmüştür