Herkesin Karanlığının gittiği gün

herkesin karanlığının gittiği gün
saçlarından göç eden beyazlar
seni sordukları zaman
kalmadı yerli yerinde siyahlar.

bir sessizlik var rüyalarda
kapılar devamlı kapanıyor dünyaya
ne olursun baş başa aynı masada
bekleseydim keşke yıllarca...

olmadı senin sevgini anlayamadım
hala da anlamakta zorlanıyorum
bilsen bütün şehirlerin mezarlarında
yatan ölülerin zihninden geçenleri
derdin o zaman; şimdi herkes
yeniden yaşamak dilencisi.

sen!
her zamanki yerinde
kimsenin bilmediği
aklın ziyaretini kestiği
aramızdaki
o sonsuzluk mesafesinde
seni bulma ümidi
zihnimin her yerinde.