Herkesin Derdi Şiiri - Arif Arslan

Allah’ım, Sen bilirsin herkesin ne derdi var,
Kimler hangi dertlerden ıstırap çeker, ağlar.
Yine Sen lütfedersin dertlilere dermanı;
Her çeşit derdin ancak dermanı da Sende var.

Kimi ağyardan dertli, kimisi de yârinden,
Ama herkes yanıyor azıcık bir yerinden.
Kimisi boş veriyor hayatın çilesine;
Kimi de fokur fokur kaynıyor kederinden.

Üzülüp ağlamak, çare değil dertlere,
Eğer öyle olsaydı bana olurdu çare.
Bazen bir tetik kadar yaklaştım ecelime;
Bazen de duman olup savruldum pare pare...

Öyle saldırıyor ki, şüpheler üzerime,
Karıncalar doluşur sürü sürü beynime.
Kahrını çektiğim şey buna değmez olsaydı;
Çıkardım bir sehpaya, girerdim kefenime.

Ben koca bir hayatı tükettim adım adım,
Her saat, her dakika biraz vefa aradım.
Ama insanoğlu bu, nankör, cahil ve zalim;
Aradığım vefayı bir türlü bulamadım...

Demek ki bu dünyada değildir aradığım,
Ve ıstırap çekerek ruhumun aradığı…
Olmayacak şeylere hep boşuna ağladım;
Boşuna şu ruhumun yıllardır ağladığı.

Durum bundan ibaret, hayat böyledir işte,
Bir batman ücret ister bir üzüm tanesine.
Bir yudum sevgi verse kırk yıl azap çektirir;
Mutlu olmak istersen hazır ol çilesine..!